De Wallfahrt noo Neviges

Do woar en Buuer en Ssaan, dän heet nee wiit vam Kloaster en chroate Buurenhoff. Dän woar all öwwer ten Jooren verhiiroot, äwwer se hadder noch kein Pööste, of dat se chään wat chehatt hädden. Äwwer eine Daachs, do sett die Öilsche föar däm Buuer: "Dou kasche fröie wei kriege en Keind, ick häpp chescnapp". Däm Buuer dink, wän dat nou en Jung wäät, dä kann op use Hoff in en paar Joor met aanpacke, denn minn Ischias wäät ouk nee beeter. Noo en paar Monnt, do mööte se aan en Ooment chau de Hebamme, Frau Lennarz, hole un föar heit Waater sorge. Et woar soa wiit. Äwwer nou koam dä chroate Hammer, die Öilsche heet nee ein Keind chekriige, nä, de Hebamme heet Zwillinge chehollt un allbitts woare Junges. Äwwer noo en Joor ställden sich ruut, dä eine van de Junges woar stumm, dä koos nee kalle, dä krich kein Woot eruut. de nöösde vier Joor häwwen die Öiles ouk allet versöök dat wiier en de Riich te kriige. Teeas aanchfange bei Professor Kleinschmidt en Mölm, dann bei en Hömopathen, en Spöökekiiker koam sochar noo Ssaan un dann sinn se döckeser noo de Uni-Klinik, met de Isserbahn noo Kölle hen un heer. Et heet all nicks chebatt, dä Jung bliif stumm. Intüsche woare die Junges sääs Jooren ault un hädden Posche en de Schual kumme mööte. Däm Buuer dink, wat sall dä Schualmeester met en Jung aanfange, dä nee kalle kann? Däm Buuer heet nou ees met sinn Öilsche chesprooke: "Wei häwwe doch allet aanchepack un völl Chaild berapp. Ick wäät äwwer ouk dat Lääsde versööke. Sundaach nömm ick dä Jung met op de Wallfahrt van de Kirke noo Neviges. En Neviges sinn all völl Wouner cheloupe, do wäät ick dann use Jung en dat Becken met dat hilige Waater stoppe. Un dou nömms dän aunere Jung aan dä Morge met en de Kloasterkirke un betts noom leewe Chott, dat en Wouner kömmp. Sunndaachmiddaach ruup ick van Neviges beische aan un do kasche höare, wie dat cheloupen ös." Sunndaachmiddaach ös däm Buuer am Telefon un sett föar sinn Öilsche: "Settsche op en Stuhl un haulsche chutt faas, dat Wouner ös passiert, use Jung kann kalle. Ees ick dän uut däm Becken allwiier eruutchetrocke hadde un häpp en op minnen Aam, kiik dän mei met sinne chroate Lüstern aan un fängk aan te kalle. Äwwer nou kömmp dat Dolle. Wat meins dou waal, wat he teeas föar sinn Vaader chesaach heet? Dä Jung sett: "Dou Arschloch" Do sett die Mooder am Telefon en Ssaan: "Do heet dä Jung ouk rääch, dou aulen Döskopp hees jo ouk dä verkehrde Jung dobei!"

Willi Gantenberg

Moll wiier nöi opcheschriiwe, W.Ferschen em Oktober 1998