Jan un Hinnerk Dat Erf

Dä Hinnerk heet all en Ströip döar de Chemeinde chemack. He kömmp chraat vam Kloastermark de Otto-Pankok-Stroote länges un süüt nou, dat do aan däm Eck vam Hünnerbärch un Hennenstroote en Kääl steiht, dän sinne Kopp hange lött. Ees he nou näher kömmp, do kann he et chenau sehne, dä Kääl dän do steiht, dat ös dä Jan. He cheit nou op ömm aan un kallt öm aan:

Hinnerk:
Sehn ick do rääch, bös dou dat seelwes, Jan? Wat steihse dän hie soa ees falsch Chaild aan däm Eck erömm? Wat mackse hie? He! Vertell mei dat!

Jan:
Herr Chott noch ees, dou bös et, Hinnerk! Dou hees mei ouk chraat noch ees chefehlt, man, man, man. Mei bliif ouk nicks erspart.

Hinnerk:
Wat ös dan loas met Dei, wat mackse föar en Chessech un träcks föar en Schnuute? Dou kiiks äwwer bedröppelt uut där Wääsche.

Jan:
Hör ees, dou wiisen Aape, dat mutts dou doch eintlich weite, ick sinn doch mangs en Truuer. En de lääsde Weeke ös doch minn leewe Erftante Katchen, van de Siipelsriich chestorwe. Dat heet doch ouk vöarige Daage em Mölmsche Blättsche chestoune. Heese dat nee cheleese, of heese mool wiier däm Brill nee rein chemack? He! Dou witts doch söös ömmer all dat Nöisde un deas de Piire kröche höare!

Hinnerk:
Dou mutts waal entschuldige un dat kaase mei chlöiwe, äwwer dat häpp ick nee chewoos, dat höar ick nou en de easte Kear. Ick willsche ouk föar schaunerwegen minn Beileid uutspreeke.

Jan:
Lott mär chutt siin Hinnerk, dat ös all soa en de Riich, ick weit jo dat dou chutt met mei meins.

Hinnerk:
Sääch ees, woar dinn Tante Katchen denn krank of soa?

Jan:
Nee, dat nee un dän Doktor heet ouk noch chesaach, dat me dat en däm Auler döckeser heet, dat dän ein of aunere stärwe mutt.

Hinnerk:
Wie ault ös dinn Tante chewoode?

Jan:
Oach jo, söi wöar waal nou em nöösde Summer neegenzich chewoode.

Hinnerk:
Wat, neegenzich Joor? Jung, Jung, dat ös äwwer en staatset Auler. Do woar mangs de Hebamm nee meahr schöilich, dat söi nou chestorwen ös.

Jan:
Haul die Muul! Dou hees dei ouk kein bettsche cheeinert. Dou kalls all ömmer noch soa doheer, ees wän dou nee chanz chescheit wöars.

Hinnerk:
Jo, Jo, dat mutts dou mei chraat sägge. Äwwer, sääch mei nou dat ein. Dinn Tante Katchen woar doch all met neegenzich Joor en aul Wiif, do mutt me doch domit rekene, dat soa en Frauminsch stärwe mutt. Un söi woar doch ouk Dinn Erftante, do heese doch sicher en oodenlich Erfdeil erhaule? Dinne Truuer kömmp mei charnee soa truurich vöar. Do deat doch wat nee stimme! Vertäll mei doch worömm dou soa en Fläppe träcks!

Jan:
Hinnerk, dou hees jo Rääch. Minn Erf, en Sparbuuk met en paar dousend Mark drop, heet mei minn Tante Katchen jo öwwerloote. Äwwer, wat sall ick met däm Chaild. Föar mei ös et völl schlimmer, dat ick nou minn Tante nee meahr besööke kann. Ick sinn jo emool en där Monnt bei öar cheweese. Un ömmer wän ick op Besöök koam, do hadde söi extra föar mei chekock. Do choaf et dann minn Liifchereech, Suure Kappes met döarchewaasene Späck, Ruuk-Mettwoos un Ärpelspüree. Dat woar alle Kear läcker! Dat koosde söi am bääsde kooke. Ick häpp mei do ömmer bucksaat chefreete. Un draachterheer heet mei minn leewe Tante ömmer noch ein bös twea Flääschen Bier un en paar Wachölderkes op dän Deesch chesatt. Kaase mei nou verstoune worömm ick soa truurich sinn? Ick häpp föar mei chesaach, driit mär op dat Sparbuuk, do kaase nee erinnbiite, dat schmacksche nee.

Hinnerk:
Höar ees Jan, dou kaas doch nou dat Chaild, wat op däm Sparbuuk ös, opfreete. Dou cheis en de bääsde Lokale va Mölm un deasche satt eete. Ös dän völl Chaild op däm Buuk?

Jan:
Dou hees chutt kalle. Van ein Lokal en dat aunere sinn ick chetrocke, äwwer neerges heet et mei soa chutt cheschmack, ees bei minn Tante Katchen. Et cheit nicks öwwer dat Eete derheim! Dat Sparbuuk met die dreidousend Mark drop deat ick chau heercheewe, föar läckere Suure Kappes met Späck un Mettwoos.

Hinnerk:
Jan, ick chlöif, ick kannsche hölpe! Dou kenns doch minn leef Öilsche Triin un dou witts doch, dat dat Frauminsch boll chenau soa chutt kooke deat, ees dinn Tante Katchen. Ick maaksche nou en Vöarschlach. Höar mei ees chutt tuu! Wat höils dou dovan, wän dou emool en där Monnt, bei us derheim Suure Kappes met Späck un Mettwoos eete köösdes?

Jan:
Höar op! Dou deas mei op dän Aam nömme, dat chlöiw ick nee! Un wat mutt ick doföar maake, em Chaade schorre, off Ärpel schäle un draachderheer däm Pott un de Pann reinmaake?

Hinnerk:
Nee, dou brucks föar dat Eeten nee te arbee! Dou hees et doch eefkes selwes chesaach, dat deische dat Sparbuuk met die paar Mark drop ewechaal wöar. Pas op! Dou chiffs mei nou dat aule Sparbuuk un doföar kömmps dou dat chanze Joor öwwer, emool en där Monnt, bei us derheim tum Suure-Kappes-Eete. Wat höilse dovan?

Jan:
Dou hees dän Fusel un die twea Flääschen Bier draachterheer vercheeten un dobei en chudde Zichar, dat wöar ouk nee dat Schläächdesde.

Hinnerk:
Va mei uut, dodraan sall et nee lägge, dat salls dou ouk noch häwwe. Also, Haund drop, dou chiffs mei dat Sparbuuk un kömmps doföar dit Joor twelf mool tum Suure-Kappes-Eete.


Jan:
Dat sall en Woot siin!

Die twea cheewe sich dodrop de Hain un de Jan fängk draachterheer en sinne Bois aan te kroome. He feind ouk noo en kotte Tiit wat he söök. Et ös dat Sparbuuk, dat he nou däm Hinnerk chiff un dobei sett.

Jan:
Dou hees sochar Chlück, ick häpp dat Buuk rein zufällich en minne Böis chehatt. Do, ick kannsche et chlicks cheewe.

Dä Hinnerk nömmp nou dat Buuk en sinne Hain un schleit et op. He kiik all teeas nöischiirich en dat Buuk un dann dä Jan aan. Dobei kriich he en chanz rooe Kopp un deat dann dä Jan hatt aankriite.

Hinnerk:
Wat ös dat dann, die dreidousend Mark stoone jo em "Soll" un nee em "Haben"!

Jan:
Jo, chenau soa heet et mei minn Tante Katchen ouk föar mei chesaach: Dou sollst dat haben! Un nou hees dou dat! Äwwer dat met däm Suure Kappes dat bliif soa, chesaach ös chesaach!

Walter Ferschen, Mai 1998